Będę leżeć i czytać jesienią

Każdy na coś czeka. Jedni na piątek (piąteczek, piątuś, piątunio!), czyli dwa dni wolne od udręki wstawania na ósmą i wypatrywania, aż kurant wybije szesnastą; drudzy na miłość (jakby miłość była czymś, co tak jak piątek, zawsze przyjdzie); jeszcze inni, jak pisano niedawno w gazecie, czekają na nowe chodniki w pewnym powiatowym mieście, bo w starych dziury i chodzić się nie da.

Charles Bukowski to jeden z tych, którzy o odmianach i formach oczekiwania zdawał się wiedzieć wszystko.

W „Szmirze” pisał: „Ludzie czekają przez całe życie. Czekają na lepsze czasy, czekają na śmierć. Czekają w kolejce, żeby kupić papier toaletowy. Czekają w kolejce po pieniądze. A jak nie mają szmalu, to czekają w jeszcze dłuższych kolejkach po zasiłek. Człowiek czeka, żeby położyć się spać, i czeka, żeby się obudzić. Czeka, żeby się ożenić, i czeka, żeby się rozwieść. Czeka na deszcz, czeka, aż przestanie padać. Czeka na posiłek, a kiedy go zje, czeka na następny”. *

Czekają wszyscy, czekam i ja. Bo chociaż lubię przykurzone strony, które czekają cierpliwie na półce, to książkowym nowościom oprzeć się nie umiem. Ale to nie uległość wobec konsumpcyjnie rozpasanego hasła: must-have, a przynajmniej, jak chcę wierzyć, nie tylko tyle. Nowości to dla mnie okazja do kolejnych spotkań z ulubionymi pisarzami. Właśnie pod tym kątem przejrzałam jesienne zapowiedzi. Z radością stwierdzam, że moi ulubieńcy piszą i mają się dobrze.

Czekam na (kolejność przypadkowa):

LITERATURA „MADE IN POLAND”

1. „JOLANTA” SYLWIA CHUTNIK

Czytam wszystko, co Sylwia Chutnik napisze, a zaczęłam od początku, czyli od Jej pisarskiego debiutu. Po „Kieszonkowym atlasie kobiet” były, między innymi, „Cwaniary”, a ostatnio „W krainie czarów”, książka, która omamiła cukierkowo-różową okładką i bajkowym tytułem, żeby w środku, zamiast czarów, zaserwować Prawdziwe Życie. To, które częściej jest szaro-bure, a nie w kolorze dojrzałej maliny. „Jolanta”, którą będzie można przeczytać już 21. września, będzie słodko-gorzka, podobnie jak poprzednie pozycje beletrystyczne Chutnik. Tytułowa Jolanta wpisuje się w korowód bohaterów literackich niepasujących do świata, samotnych, innych, szalonych. Mieszka na Żeraniu i stara się przejść przez życie bezszelestnie. Bardzo chcę się dowiedzieć, dlaczego.

 Chutnik. S. (2015). Jolanta. Wydawnictwo Znak, Kraków. 

2. „ARENA SZCZURÓW” MAREK KRAJEWSKI

Edwarda Popielskiego polubiłam, ale trochę wbrew sobie. Nie wiem, czym mnie ujął ten podstarzały komisarz-erudyta, niestroniący od kobiet i cygar. Bezkompromisowością? Tym, że się nie zmienia, choć świetnie zna swoje wady i ograniczenia? Być może. W końcu samowiedza jak ta, dana jest przecież niewielu. Ad rem. „Arena szczurów” to już ostatnia część cyklu o Łyssym, więc owszem – czekam, ale już mi żal, że to koniec. Na pewno będzie (kolejna) tajemnica, wyrzuty sumienia, mrok i jeszcze więcej mroku. Czekam do 23 września, a potem będę czytać powoli, żeby na dłużej wystarczyło.

Krajewski, M. (2015). Arena szczurów. Wydawnictwo Znak, Kraków. 

3. „WIELORYBY I ĆMY” SZCZEPAN TWARDOCH

„Morfina” wciągnęła mnie i uzależniła (nic dziwnego, morfina to w końcu morfina), dlatego się niecierpliwię, bo dziennik Twardocha ma się ukazać dopiero w październiku. Jestem fanką non-fiction, uwielbiam dzienniki, pamiętniki i wspomnienia (cudze i własne). W dziennikach autor pokazuje się w całości (a przynajmniej chcemy w to wierzyć), a ja jestem z gatunku tych, co to „wszystko, albo nic”. W Internetach szepczą, że niewiele o zawartości tej książki wiadomo, ale już sam tytuł (intrygujący, to prawda) i podróże pisarza na daleką północ pozwalają przypuszczać, że w „Wielorybach i ćmach” poczytamy o słynnych wyprawach Twardocha na Spitsbergen. Zapowiada się daleka podróż.

 Twardoch, S. (2015). Wieloryby i ćmy. Dzienniki. Wydawnictwo Literackie, Kraków.

4. „DZIENNIK ROKU CHRYSTUSOWEGO” JACEK DEHNEL

I znów jest na co czekać. Ta pozycja to dla mnie kombinacja idealna: ulubiony autor i forma literacka. Mam nadzieję, że uda mi się przeżyć podobny zachwyt, jaki towarzyszył lekturze „Saturna” czy „Fotoplastikonu”. „Dziennik roku Chrystusowego” zapowiadany jest jako diariusz pisany w ciągu roku - od 33. do 34. urodzin pisarza (stąd tytuł). Z grubsza wiadomo, na co się tu czeka, zwłaszcza jeśli poznało się autora z jego zbioru felietonów o literaturze pt. „Młodszy księgowy”. Ciekawe, czy rok z życia Jacka Dehnela upłynął pod hasłem: „literatura”? Mam nadzieję rozkoszować się smakowitą frazą i literackimi smaczkami, jakimi Dehnel zawsze czytelnika nagradza. Czekam niecierpliwie do listopada.

Z IMPORTU

1. „NA SZPULCE NIEBIESKIEJ NICI” ANNE TYLER

Już za chwilę (19. listopada) kolejna powieść Anne Tyler. „Obiad w restauracji dla samotnych”, od którego zaczęłam poznawać prozę tej Autorki, trafił w moje ręce z bibliotecznej półki tylko dlatego, że zauroczył mnie swoim tytułem. Swoją drogą, ilu nowych autorów odkryłam tą metodą! (Owszem, czasem chwytliwa nazwa bywa przykrywką dla nieciekawej treści, ale uwierzcie – nie w przypadku Tyler). Z opisu fabuły „Na szpulce niebieskiej nici” odnoszę wrażenie, że klimatem i tematyką będzie nowej Anne Tyler blisko do tego, co działo się w filmie "Sierpień w Hrabstwie Osage" (w tym samym, w którym Meryl Streep rywalizowała z Julią Roberts o palmę aktorskiego pierwszeństwa). Wielopokoleniowa rodzina ma problem. A problem, jak to z problemami bywa, nie tyle jest po to, żeby go rozwiązać, ale po to, żeby posłużył jako pierwsza kostka domina – ta, która po popchnięciu zgrabnie przewraca pozostałe części układanki. Na jaw wychodzą więc sekrety, tłumione przez lata emocje, pamięć dawnych przewin i krzywd. Ech, rodzinka! Familia i okolice to niewyczerpane źródło literackiego natchnienia. Mam nadzieję, że Tyler nawlekła na niebieską szpulkę kawał życiowej, gęstej od emocji historii.

Tyler, A. (2015). Na szpulce niebieskiej nici. Wydawnictwo W.A.B., Warszawa.

2. „POGRZEBANY OLBRZYM” KAZUO ISHIGURO

Na nową powieść Ishiguro przyszło nam czekać – bagatela!  – 10 lat. Ta anielska cierpliwość została nagrodzona - „Pogrzebany olbrzym” w księgarniach już 23. września. Tło powieści (spustoszona Brytania po podbiciu przez Rzymian) zapowiada skręt w rejony prozy historycznej, a przynajmniej coś zupełnie innego niż kameralne „Okruchy dnia” czy zaskakujące „Nie opuszczaj mnie”, ale prawdopodobnie to tylko dekoracje. Autor pozostaje wierny sobie i literackim konwencjom, w których od dawna czuje się najlepiej. Jego „Olbrzym” zapowiadany jest jako uniwersalna przypowieść o sprawach zawsze ważnych: o miłości, pamięci, wybaczeniu. Wygląda na to, że wreszcie się doczekaliśmy.

Ishiguro, K. (2015). Pogrzebany olbrzym. Wydawnictwo Albatros, Warszawa.

3. „ULEGŁOŚĆ” MICHEL HOUELLEBECQ

Spotkania z tym pisarzem zawsze zapadają mi w pamięć. Houellebecq wgniata w fotel i jest do bólu szczery, ale chce się Go czytać. Tym razem przenosi czytelnika w przyszłość (bliską, jest rok 2022) i pokazuje, jak może wyglądać nasz świat już za moment, za kilka lat. Jestem zaintrygowana, tym bardziej, że Houellebecq świetnie wyłapuje bolączki i problemy współczesności, pisze o nich wprost i co ważne – reaguje szybko. Okładka frapująca, a czy całość – prorocza, przekonamy się już 25. września. 

Houellebecq, M. (2015). Uległość. Wydawnictwo W.A.B., Warszawa.

4. „MOJA WALKA. KSIĘGA 3” KARL OVE KNAUSGÅRD

Monumentalny cykl Knausgårda to autobiograficzna powieść w sześciu tomach. Dwa poprzednie przeczytałam z wypiekami na twarzy, bo autor należy do tych, którzy, nawet gdy piszą o wyrzucaniu śmieci, wizycie z dzieckiem w przedszkolu czy wypalaniu któregoś-z-kolei papierosa, robi to tak, że nie można oderwać się od lektury. Dzięki Knausgårdowi przekonuję się, nie po raz pierwszy zresztą, że rzeczywistość bywa równie ciekawa, jak fikcja. A czasem nawet ciekawsza. Z zapowiedzi wynika, że w tomie trzecim, na który czekamy do 19. listopada, Knausgård powraca do traum dzieciństwa i wczesnej młodości. Nie jest to zatem linearna saga wspomnień. Przeżycia z dzieciństwa, pamięć o okrucieństwie ojca powracają kiedy chcą (były w tomie pierwszym, w drugim – w ilościach śladowych), i jak chcą. Ot, życie.

Knausgard, K.O. (2015). Moja walka. Księga 3. Wydawnictwo Literackie, Kraków.
 

5. „PRÓBA” ELEANOR CATTON

„Wszystko co lśni” skutecznie przyspieszało wskazówki mojego zegara podczas tegorocznych zimowych wieczorów. Dałam się porwać tej opowieści z łatwością, chowając przy okazji do kieszeni wydobyty spomiędzy wersów szczerozłoty literacki samorodek. „Próba” zapowiada się równie wyśmienicie. Obyczajowy skandal (romans nauczyciela z uczennicą), który wybucha w nieznanym z nazwy miasteczku, porusza do głębi jego mieszkańców, odsłaniając ich prawdziwą naturę i głęboko skrywane, mroczne pragnienia. Spodziewam się prozy gęstej od emocji i prawdziwej czytelniczej uczty, na którą przyjdzie jeszcze poczekać aż do 3. grudnia. Będę leżeć i czytać – pod choinką.

Catton, E. (2015). Próba. Wydawnictwo Literackie, Kraków.

  
A na co Wy czekacie?

*Bukowski, Charles (2014). Szmira. Wydawnictwo Noir Sur Blanc, Warszawa.

Zdjęcia okładek pochodzą ze stron internetowych wydawnictw. Zdjęcie okładki „Wieloryb i ciem” pochodzi z fanpage’u Wydawnictwa Literackiego na facebook’u.